Nils Arend, “Polisler sizi kenara çektiğinde çok kibar olun” diyor.

“Öyleyse nazik ol, işbirlikçi ol. Ve ne yaptığını sorduklarında, ‘Oh, biz sadece Vegas’a kaçan bir grup arkadaşız’ deyin.

“Daha fazlasını veya daha azını bilmelerine gerek yok.”

Arend, Londra’nın kuzeyindeki bir barda oturmuş dünyanın en çok rağbet gören ultra koşu yarışlarından birinin temel kurallarını açıklıyor.

Yasalar karşısında dostane ama sağduyulu olmak, Los Angeles’tan Ölüm Vadisi üzerinden Las Vegas’a onaylanmamış, desteklenmeyen 350 millik bir yarış olan The Speed ​​Project’te (TSP) verdiği yarış öncesi brifinginin bir parçasıdır.

Web sitesi yok, “buraya kaydol” düğmesi yok, kural yok, resmi rota yok, seyirci yok ve bir hafta öncesine kadar resmi başlangıç ​​tarihi yok.

Kurucusunun kalıbında yaratılmış koşu dünyasının bir “Dövüş Kulübü”. Arend, 2000’lerin ortalarında Los Angeles’a taşındıktan sonra maraton koşusu bulmadan önce, Hamburg’un kırmızı ışık bölgesinde ödünç alınmış bir genelevde çılgın bir gece düzenledi.

Yarışın yer altı durumuna rağmen başlangıç ​​çizgisi dünyanın en hızlı atletlerinden bazılarıyla ve en büyük markalarla dolu.

Oraya nasıl gidilir? Bu sırlarla örtülü uzun bir hikaye.

Arend rotayı ilk olarak 2013 yılında beş arkadaşıyla – üç erkek ve iki kadın – bayrak yarışı olarak koştu. Bu formatta yarışmak artık orijinal (OG) yarış yolu olarak biliniyor.

Ancak o zamandan beri, inanılmaz bir şekilde, İngiliz ultra-runner James Poole’un son iki yılda yarıştığı bir solo sınıf da dahil olmak üzere üç kategori daha eklendi.

Kullanılmış silah fişekleriyle çevrili terk edilmiş binalarda çılgınca kamp yapmak ve kendini tamamen yiyecek ve içecekle beslemek arasında kalan Poole, “Senden daha kutsal görünmemek zor, vaiz ya da işini yapan diğer herkes yanlıştır” diyor. yol kenarındaki benzin istasyonları, 2023 yarışını 119 saatin biraz altında tamamladı.

“Ama bence bir kez bile bakmadığınız bir kutu dolusu madalyanız ve sizin için hiçbir şey ifade etmeyen bir tişört koleksiyonunuz olduğunda, o zaman gridden çıkmak bir şeyler yapmanın sade bir yolu.” sevdiğini.”

Arend de aynı sol saha sevgisini paylaşıyor. Ve rekabetçi mesafe koşularına yönelik ağırbaşlı yaklaşıma karşı düpedüz bir hoşnutsuzluk.

“LA’ya taşındığımda birkaç maraton koştum” diyor. “Ama kendimi çok yersiz hissettim. ‘Bunlar benim insanlarım değil’ gibiydim.

“Yani bir sonraki yineleme benim için kendi işlerimi yapmaya başlamamdı. Herkesin olduğu gibi görünmesi için güvenli bir yer yaratıyoruz. Bunu hiçbir maraton yapamaz. Yapabilirler. Ama yapmıyorlar.” 25 yıl önceki gibi kendi programlarını yürütüyorlar.

“İnsanların neden TSP’ye ilgi duyduğuna dair iki motivasyon alanı var.

“Biri ‘Tamam, oraya gitmek, performans sergilemek ve ezmek istiyorum’ ve diğerleri ‘TSP’yi ve topluluğunu sesimi, görevimi, arkasında olduğum davayı yükseltmek için kullanacağım’. topluluğumuzun kim olduğu ile uyumluysa, o zaman biz tam olarak bunun için varız.”

Dünyanın en büyük koşu markalarının çoğu, Arend’in vizyonunun bir parçası olmak istiyor.

Speed ​​Project bu yıl 10. yılını kutladı ve takım gönderen markaların listesi, Nike’tan Tracksmith’e, New Balance’tan On Running’e sporun kim kim olduğunu gösteriyor.

Alçakgönüllü start çizgilerinin en alt noktasında -yarış saat 04:00’te Santa Monica İskelesi’nde başlıyor- bulunmaları, aynı anda hem kur yapan hem de tanıtımdan kaçınan bir etkinlikteki birçok paradokstan biridir.

Yüksek profilli koşu yarışlarının tüm olağan tuzaklarından sıyrılan TSP’nin büyük markalar için çekiciliği gerçekten çok arttı.

Poole, bu tuhaf ironi hakkında çoğu kişiden daha çok şey biliyor.

47 yaşındaki oyuncunun sponsorları olay yarattı. 2022’deki etkinlik hakkında kısa filmyakıt ikmali, uyku ve navigasyona yardımcı olmak için ona bir karavanla eşlik ediyor.

Ancak bu yıl etkinliği tamamen desteksiz yürüttü, sahada bunu yapan tek kişiydi – Arend’in bile “çılgınca” olduğunu düşündüğü bir karar.

Bu, Poole’un yalnızca son derece değişken koşullarda 500 km’den fazla koşmaktan sorumlu olmadığı anlamına geliyordu – 2023 etkinliğinin çoğunu mevsim dışı düşük sıcaklıklar ve kar fırtınaları nedeniyle dolgulu bir ceket ve pantolonla geçirdi – aynı zamanda yolunu bulmaktan da sorumluydu. yiyecek ve onun uyku yerleri.

“TSP’den birkaç sorun yaşadım ama iyi olacağına eminim” diyor.

Los Angeles’tan dönüşünün üzerinden iki haftadan az bir süre geçti ve Poole ve ben, Regent’s Canal ve Doğu Londra’daki diğer düzenli koşu rotaları boyunca 10 kilometrelik bir koşudayız.

Poole, birkaç gün içinde bir maraton koşma planını gelişigüzel bir şekilde sohbete açtıktan sonra, 350 millik TSP’nin cazibesini ve görünüşte yalnızca özelliksizliğiyle ünlü olan bir rotayı açıklamaya çalışır.

2023 rotasının bir kısmı onu, tek bir dönüş olmadan 75 millik düz bir asfalt bölümü olan Yermo Yolu’na götürdü.

“Altı saat koşuyorsun ve aynı yoldasın” diyor. “Altı tane daha yaparsın ve sonra hala aynı yoldasın.

“Benim yaptığım gibi günde yaklaşık 75 mil yapıyorsanız, o zaman tüm günü tek bir dönüş yapmadan aynı yolda geçirirsiniz.”

Paula Radcliffe, maratonlar sırasında kafasında tekrar tekrar 100’e kadar sayardı.

“Bunu yapsaydım kaç kez 100’e ulaştığımı hayal edebiliyor musun?” Poole gülüyor. “Bence önemli olan sadece orada olmak. Ve olan da bu, bence, Paula 100’e kadar sayarken, geleceği düşünmüyorsunuz.

“Olabildiğince anın tadını çıkarmalısın. 50 mil içinde 250 veya daha fazla yolun kaldığını düşünmeye başlarsan, bu aklını başından alır.”

Yarışta yanına bir kamera alan ve bu makaledeki bazı görüntüleri yakalayan Poole şöyle devam ediyor: “TSP rotası, acımasız bir tarzda biraz güzel. Güzellik her yerde. benzin istasyonları günah kadar çirkin ama oraya varınca güzeller.

“Bir İngiliz için, böyle geniş açık alanlarımız veya eski Amerikan hayalet kasabalarımız yok.

“Birleşik Krallık’ta yapmak oldukça zor olan terk edilmiş binalarda uyuyabilirdim ve uyuyabildim.”

Korkunç değil mi? “Evet, biraz” diyor. “İçinde mermi bulunan binalarda uyuduğunuzda ‘Burası ne kadar güvenli?’ diye düşünüyorsunuz.

“Geçen yıl kurşun delikleriyle dolu bir araba gördüğümü hatırlıyorum ama arkada bir koltuk vardı. O kadar yorgundum ki gerçekten orada uyumayı düşündüm ama bunun aptalca bir fikir olduğuna karar verdim.

“İnsanlar tarafından atış alıştırması olarak kullanıldığı açık – tahmin edebiliyor musunuz?”

Bir bakışta, Arend’in Hamburg’da yeraltı yarışları düzenlemekten Los Angeles’ta bir ultra-dayanıklılık yarışına kadar olan yolculuğu pek olası görünmeyebilir.

Ancak ikisi arasında bir bağlantı olduğu konusunda ısrar ediyor.

“Aynı şey, çoğu gece hayatından ayrılmış insanların yaptığı bir dayanıklılık sporu” diyor. “Alkol, uyuşturucu gibi sorunları olan birçok insan kendilerini bu sporun içinde buluyor ve biz onların anlaşıldıklarını hissettikleri bir ortam yaratıyoruz.”

Poole da benzer şekilde hissediyor ve TSP’nin toplumun normlarından bir sıfırlama olarak anlaşılması gerektiğinde ısrar ediyor. Dokuzdan beşe yaşamanın monotonluğundan aşırı ama dikkatli bir çöl inzivası.

“Kendi kendine yeterli olmanın bir tür neşesi var. [at TSP]ve kendinize bakmak ve kimseye ihtiyaç duymamak,” diyor Poole.

“Bugünlerde her şey oldukça kolay, değil mi? Bir rahatlık dünyasında yaşıyoruz, özellikle İngiltere ve ABD’de.

“Deliveroo’nun size paket servis getirmesini sağlayabilirsiniz. Evinizi terk etmek zorunda değilsiniz.

“Bu diğer uç nokta gibi. Kimse sana bir şey getirmiyor. Onu bulana kadar alamazsın. Ve eğer kapalıysa, bu böyle gider.”

Poole bilmeli.

Bu yılki yarışta, yiyecek veya su doldurma seçeneği olmadan sekiz ila 10 saat gittiği rutin olarak uzadı.

Arend aynı zamanda bu tür kaçış duygularını ve fiziksel dayanıklılığın sınırlarını zorlamayı da biliyor ve bu duygularla gelişiyor.

Aslında, söylentilere inanacak olursak, yemek ve su seçenekleri olmadan sekiz ila 10 saat gitmek, planladığına kıyasla parkta bir yürüyüş olacaktır.

Poole, Arend’in Kasım ayında Şili’de Speed ​​Project tarzı bir yarış yapmayı düşündüğünü konuşmamıza dahil ediyor.

Mesafe ve ahlak açısından TSP’ye benzer olacak, ancak koşucuları dünyanın en zorlu ortamlarından biri olan Atacama Çölü’nün tamamına göndereceği düşünüldüğünde çok daha aşırı olacak.

Atacama’da yapılacak bir yarışta sıfır ikmal seçeneği olacaktır. Arazinin doğası gereği ekiplerin tamamen kendi kendine yetmesi ve tüm ekipmanlarını kamyonetlerde taşıması gerekirdi.

Arend, sırada ne var sorusuna çekingen mi? “Bu gerçekten zor soru” diyor. “Diğer unsurları araştırıyoruz.

“Her zaman kendi maceralarımı yaşıyorum ve TSP’nin nasıl doğduğuna benzer şekilde, toplulukla paylaşmaya değer olduğunu düşündüğüm bir macerayla karşılaşırsam, bunu paylaşmaya devam edeceğim.”

Poole daha az belirsiz.

Arend yarışı Atacama’ya getirirse, risklere rağmen takım listesindeki ilk isim o olacak. Neden?

“Anlamadığım şey, Londra Maratonu’nu tekrar tekrar yapan ve koşu kariyerlerinin geri kalanını kimsenin gerçekten umursamadığı bir zamanda beş saniye tıraş olmaya çalışarak geçiren insanlar” diyor.

“Buna cevabım, o kadar da önemli olmayan bu şeyi kovalamayı bırakıp heyecan verici bir şey yapmak.

“TSP gibi bu tür şeyleri yapmamak için pek çok incelikli neden var. Ama nihayetinde, bu şeyleri neden yapabildiğiniz için yaptığınıza dair özlü, biraz kalın, yanıt. Ve eğer yapabilirseniz, o zaman neden vermeyesiniz? gitmek mi?”